Jedan od najuticajnijih dramskih tekstova XX vijeka Čekajući Godoa je bila prva Beketova profesionalno postavljena drama. Premijerno je izvedena u Parizu 1953. godine u malom pozorištu Babilon i od tada se smatra temeljnim djelom savremenog teatra. Dva muškarca naizgled beskućnika čekaju nekoga ili nešto pod nazivom „Godo“. Vladimir i Estragon čekaju pored drveta na pustoj dionici puta vodeći jedan od najzačudnijih dijaloga savremene književnosti: riječi koje iskazuju svoju nemoć nemogućnost da prenesu poruku rastaču se u poetskim igrama tonu u onirično i doslovno besmisleno. Sve je to u knjževnoj kritici tumačeno kao mračna alegorija čovjekove potrage za smislom. Beketova drama je tumačena u kontekstu ekspresionističkog minimalizma koji je stilski iskazivao egzistencijalni nemir i angst evropskog svijeta po završetku Drugog svjetskog rata. Njegove drame funkcionišu i danas kao magične i opčinjavajuće alegorije kriza i lomova prošlog vijeka.