Dela Miroslava Mandića Slobodana Tišme Branka Vučićevića i Vojislava Despotova eksplicitnih i latentnih junaka Đorđevićevog teksta predstavljena su u svetlu prakse dugog i uzbudljivog testiranja umetničkih postulata. Ishodi ovih čitanja su i opsenjujući i opominjući a preko potrebni. Hrabro i ta



čno Dragan Đorđević ukazuje na to da je Isus najdublji dokaz avangardnog legitimiteta konceptualizma i konceptualnog legitimiteta avangarde jer je došao do nas upravo onako kako avangarda i dolazi do svoje budućnosti – „kao neproverena ili bar teško proverljiva glasina kao mit i kao legenda; kao junak čiji je riskantni projekat ostao nevidljiv za istoriju ali i koji se u odnosu na druge mitske junake pokazao kao prodorniji u političko-religioznoj sferi.“

(Vladislava Gordić Petković)