„Period u kojem će procvetati strukturalistička aktivnost jeste period spektakularnog razvoja društvenih nauka a naročito svih novih izdanaka koji pokušavaju da nađu mesto pod suncem na jednom već dobrano ispunjenom terenu. No te nove društvene nauke su u potrazi za legitimitetom. Da bi ga dobile one će stvoriti sebi identitet zasnovan na prekidu i pokušati da pridobiju intelektualnu publiku koja postaje sve veća tih 50-ih i 60-ih godina a ne bi li zaobišle tradicionalne uspostavljene pozicije. Strukturalistički prekid koji će se ovde predočiti kao naučna revolucija privlačeći pod svoj barjak mnogobrojna disciplinarna polja traga za intenzivnom socijalizacijom kako bi dobio partiju. […] Nada u naučni preporod društvenih nauka je u strukturnoj lingvistici pronašla metodu zajednički jezik kadar da nametne promenu. Lingvistika se tada pojavila kao model za čitav niz nauka kojima nedostaje formalizacija. Malo-pomalo se raširila prema antropologiji književnoj kritici psihoanalizi pa čak i istoriji a dubinski je obnovila modus filozofskog ispitivanja. […] Levi-Stros je prvi formulisao taj ujediniteljski program humanističkih nauka odmah nakon rata. Pod direktnim uticajem Romana Jakobsona Levi-Stros dodeljuje povlašćeno mesto lingvističkom modelu u svom antropološkom pristupu i nadahnjuje se prirodnim i egzaktnim naukama kako bi iz njih izvukao određen broj logičko-matematičkih modela ili operativnih tehnika za izgradnju svoje antropologije. Njegova ambicija je da izbriše granicu između prirodnih i humanističkih nauka zahvaljujući naučnoj strogosti.“



U „Istoriji strukturalizma I. Polje znaka 1945–1966“ Fransoa Dos prati uspon strukturalističkog pohoda do njegovog zenita u drugoj polovini 1960-ih godina. On osvetljava širi istorijski kontekst u kojem se razvijao taj fenomen izlaže i objašnjava misaona polazišta njegovih glavnih predstavnika (počev od Ferdinanda de Sosira) mapira teorijske linije nasleđivanja i mete njegovih napada opisuje intelektualni pejzaž posleratne Francuske odakle je „strukturalistički bljesak“ širio svoj uticaj u Evropi. Zbog neupitne važnosti strukturalizma i velikog ugleda njegovih glavnih aktera (Levi-Strosa Lakana Fukoa Altisera Kristeve Barta Todorova itd.) ova istorija je u isti mah i nezaobilazno poglavlje intelektualne istorije posleratne Evrope čiji je on možda poslednji veliki duhovni pokret. Knjiga je prevedena na mnoge evropske jezike a na srpskom jeziku se pojavljuje u prevodu Olje Petronić.