Pesnička imaginacija Fione Sampson usredsređuje se na prirodne cikluse i obrede na male gestove i pokrete u kojima uočava istinsku dramu i mogućnost uzbudljive spoznaje lirskog subjekta.

Za razliku od većine modernih pesnika koji su produbljivali sliku grada i koji su neprestano težili da gradskim sadržajima prošire jezik poezije Fiona Sampson proširuje uobičajeni prostor poezije odlazeći u svojim pesmama u prirodu samim tim čineći raznovrsnijim i rečnik svoje poezije.





Suočena s prirodom u kojoj nalazi važno iskustvo modernog čoveka i važnu mogućnost modernog pesništva poezija Fione Sampson potvrđuje se kao promišljen govor o elementarnim pitanjima moderne egzistencije.