Erih From (1900–1980) nemačko-američki socijalni psiholog filozof i psihoanalitičar bio je neobično plodan pisac humanističke orijentacije koji je pisao sredinom XX veka. Na Hajdelberškom univerzitetu doktorirao je filozofiju 1922. godine. U Berlinu je 1930. završio specijalizaciju iz psihoanalize a zatim otvorio kliniku gde je lečio pacijente sa mentalnim problemima. Ovim se zanimanjem bavio praktično čitavog svog izvanredno plodnog i aktivnog radnog veka. Nakon dolaska fašizma na vlast u Nemačkoj preselio se u Ženevu a zatim u Njujork. Uporedo piše filozofsko-psihoanalitičke knjige i obavlja psihoterapeutsku praksu. Već prva njegova knjiga Bekstvo od slobode objavljena 1941 pobudila je veliko interesovanje najpre u Sjedinjenim Državama a potom širom sveta.



Godine 1950. seli se u Meksiko Siti gde nastavlja svoju veliku misiju oslobađanja čoveka i otkrivanja puteva srećnog življenja. U svojoj 65. godini smanjuje obim praktičnog psihoterapeutskog rada i više se posvećuje pisanju knjiga koje će u dobroj meri uticati na stanje svesti modernog čoveka. Napisao je više od 20 knjiga koje je ostavio čovečanstvu kao putokaz ka sreći: Bekstvo od Slobode (Escape from freedom 1941) Čovek za sebe – istraživanje o psihologiji etike (Man for himself an inquiry into the psychology of ethics 1947) Psihoanaliza i religija (Psychoanalysis and Religion 1950) Zdravo društvo (The sane society 1955) Umeće ljubavi (The art of loving 1956) Zen budizam i psihoanaliza (Zen Buddhism and Psychoanalysis 1960) Ljudska priroda (The Nature of Man 1968) Anatomija ljudske destruktivnosti (The anatomy of human destructiveness 1973) Imati ili biti (To have or to be 1976) i dr. U poznim godinama nastanjuje se u Švajcarskoj gde ostaje do kraja života.



“Čovek mora sam da prihvati odgovornost za sebe kao i činjenicu da samo vlastitim snagama može svom životu dati smisao. Međutim smisao ne podrazumeva i sigurnost: u stvari težnja za sigurnošću blokira traženje smisla. Nesigurnost i jeste onaj uslov koji podstiče čoveka da razvija svoje snage. Suoči li sa on sa istinom bez panike shvatiće da život nema smisla sem onog koji mu čovek daje razvijajući svoje snage živeći produktivno; samo nas stalna budnost aktivnost i napor mogu sačuvati od neuspeha u jedinom zadatku koji je doista važan – u punom razvijanju naših snaga unutar ograničenja koja su postavljena zakonima naše egzistencije. Čovek nikada neće prestati da bude zbunjen da se čudi i da postavlja nova pitanja. Samo ako shvati ljudsku situaciju dihotomije svojstvene njegovom egzistiranju i svoju moć da razvija vlastite snage biće sposoban da uspe u svom zadatku da bude ono što jeste da bude za sebe da postigne sreću potpunom realizacijom onih osobina koje su specijalno njegove – razuma ljubavi i produktivnog rada.”