Zbirka Lov na dečačiće i druge priče jedno je od najsnažnijih ostvarenja japanske književnosti XX veka u kojem se na radikalan i estetski promišljen način istražuju složeni mehanizmi identiteta seksualnosti i unutrašnje subverzije. Minimalističkim gotovo kliničkim stilom pisanja Kono oblikuje priče koje izmiču očekivanjima: one započinju uobičajenim scenama svakodnevice da bi se potom otvorile prema mračnim slojevima nesvesnog potisnutih želja i psiholoških rastrojstava.

Kono istražuje teme ženskog identiteta majčinstva porodičnih odnosa i seksualnosti ali umesto idealizovanih prikaza njene junakinje često osećaju odbojnost prema deci prezir prema društvenim normama i privlačnost prema tabuima čime autorka ne samo da ruši stereotipe o ženskom iskustvu već pokazuje i koliko je sopstvo fragmentarno i protivrečno. Motivi poput sadomazohizma telesne nelagode i otuđenosti pojavljuju se kao izrazi otpora ali i kao posledice života u rigidno patrijarhalnom društvu. Upravo u toj tenziji između društvene fasade (tatemae) i unutrašnje istine (honne) Kono gradi svoje priče koje i danas deluju šokantno savremeno i feministički relevantno.

Uprkos tome što su nastale tokom 1960-ih estetska i tematska subverzivnost ovih priča ostaje izuzetno aktuelna – Kono se može posmatrati u kontinuitetu s autorkama poput Karmen Marije Mačado Marijane Enrikes i Mieko Kavakami.

Zbirka Lov na dečačiće otelotvoruje književnost kao prostor nelagode i otpora u kojem se mračna intima ne prikriva već se stilizuje i transformiše u prozu retke sugestivnosti zavodljive preciznosti i neizvesne lepote.