Za današnjeg citaoca Platonova pisma znacajna su dopuna onome što znamo o Platonovoj politickoj teoriji iz nekih njegovih dijaloga. Obicno se uzima na osnovu toga da je Platon jedino propagator totalitarnog strogo kontrolisanog konzervativnog režima staroegipatskog ili spartanskog tipa. Pisma ga medutim pokazuju u povoljnijem svetlu kao strasnog opštehelenskog rodoljuba ponosnog na svoju Atinu i pored svih njenih aktualnih grešaka i svesnog neposredne opasnosti od barbara koja je oslabljenim grckim polisima pretila sa svih strana. Zato po iskrenoj brizi i licnom zalaganju koje se ispoljava kroz njih ova Pisma postaju neka vrsta Platonovog politickog bukvara iz koga se još dugo posle njega moglo uciti o potrebi da se osionost i samovolja obuzdaju zakonima i pravicnošcu. Bukvar iz koga se i ucilo: jer zajedno sa Takitovim Analima i Demostenovim govorima Platonova Pisma su bila štivo koje se intenzivno prevodilo štampalo i citalo u svakoj težoj evropskoj situaciji i pored otvorenog protivljenja careva diktatora i tirana.