Knjiga Olivere Žižović Snovi Mihaila Bulgakova pristupa iz perspektive snova interpretaciji jednog od najznačajnijih i umetnički najuspešnijih romana XX veka Majstoru i Margariti Mihaila Bulgakova. Pokazuje se da su snovi deo dubljeg odnosno višeg sloja značenja – dubinsko-psihološkog etičkog filozofskog i metafizičkog – kao i da u sebi nose ključ za razumevanje tih nivoa pomažući nam da dopremo do smisaonog jezgra Majstora i Margarite. Oni između ostalog osvetljavaju „tamna mesta“ bulgakologije i pružaju svoj odgovor na ključne probleme poput nedovršenosti Bulgakovljevog „oproštajnog romana“ i pitanja zašto Majstor nije zaslužio „svetlost“ već „spokoj“ pri čemu osvetljavaju i čuvene maksime od tvrdnje đavola Volanda da „rukopisi ne gore“ do Ješuinog (to jest Hristovog) opažanja da je „kukavičluk jedan od najvećih poroka“.



Snovi štaviše odražavaju strukturu romana javljajući se na svim ravnima dešavanja: jerušalaimskoj moskovskoj i mističnoj pa se kroz njih prelamaju osnovne teme i najznačajniji motivi Majstora i Margarite: od tematizacije problema vlasti njenog odnosa prema pojedincu i đavolskim mehanizmima kojima pribegava i zdušno se njima koristi (san Nikanora Ivanoviča Bosog) preko teme ljubavi – aktivne i pasivne (Margaritin san) umetnosti i istine (snovi Ivana Bezdomnog) do sagledavanja važnosti ličnosti teme iskupljenja motiva probuđene ljudskosti i savesti kao i pitanja mogućnosti suštinskog unutrašnjeg preobražaja čoveka i dosezanja slobode (snovi Pontija Pilata).



Problematizujući odnos dobra i zla svetlosti i tame Boga i Đavola i pitajući se o ljudskoj prirodi u ovom svetu ali i o večnosti Bulgakovljev roman podstiče čitaoca da prevaziđe pojednostavljenu crno-belu sliku o dobru i zlu i sagleda odnos ovih principa na nov plodotvorniji način pozivajući ga da svoj život u ovostranosti ne izjednačava sa prolaznim banalnim i relativnim već da ovde i sada uspešno ostvari kontakt sa beskonačnim apsolutnim i besmrtnim što dobrim delom može biti učinjeno upravo posredstvom snova.