Aksentijević svog Emila Hubača upisuje u tradiciju književnih odlazaka premda je reč o posve atipičnom i putovanju i junaku. Začudan je to romaneskni svet ali nedvojbeno prepoznajemo odnose moći na kom počiva političko i socijalno nasilje koje ga oblikuje odstupnice za koje pojedinac nastoji da se grčevito drži. Hubač se kreće kroz političke mitologije koje su oblikovale državu porodicu i pojedinca. I kreće se između ličnog i kolektivnog privatnog i javnog sećanja i lažnih uspomena utopijskog i distopijskog apatridstva i pripadanja centra i periferije delanja i pasivnosti. Ovi tenzični suodnosi zaptiveni su u pregnantan jezički izraz čija precizna izvedba ima hipnotički efekat. Bildungs je ovo i pojedinca precizno određenog generacijskog habitusa koji i dobija svoj literarni glas u Tesnoj zemlji ali i političkih ideja i projekata. U konačnici suočeni smo sa resantimanom Hubačeve unutrašnje republike nulte tačke delanja. Sa te tačke pak Aksentijevićeva Tesna zemlja postavlja nam pitanja uslova i mogućnosti imaginiranja zajedništva i solidarnosti danas i ovde izmičući nam ugodnost samorazumljivosti tog ovde i mi.



Žarka Svirčev



Distopija odlaska iz teskobne zemlje koja se raspada uz prtljag porodičnih trauma. Fikcionalno pisanje preko mape dokumentarizma egzilantske proze i intimne memorije. Pogled u istorijsku tragediju posleratne generacije koja ne rekonstruiše već stvara svoju predstavu na temelju svedočanstava koje smatra pouzdanim i oseća kao bliska i uz pripomoć poneke žanrovske matrice. Inicijalna proza koja je izrasla iz poezije otpora i preispitivanja ispoljivši se kao modernistički narativ kome su introspekcija i atmosferičnost bliži od dramaturgije događaja. Tesna zemlja je roman koji polazi od fenomena dezintegracije i poraza da bi tokom kretanja (koje je isto što i nemirenje kao i potraga) otkrio šire vidike tog prinudnog izmeštanja.



Saša Ćirić